Guzki tarczycy stanowią obecnie bardzo częsty problem kliniczny. Dzięki szerokiej dostępności nieinwazyjnych metod diagnostycznych ich wykrywalność w ostatnich latach diametralnie wzrosła. Rozważny dobór odpowiedniej terapii, w oparciu o właściwą stratyfikację ryzyka złośliwości zmiany, ma podstawowe znaczenie. W celu wykluczenia lub potwierdzenia złośliwości guzka wykorzystuje się różnorodne badania, rozpoczynając zawsze od odpowiednio przeprowadzonego wywiadu i badania fizykalnego. Metodą obrazową o największym znaczeniu jest ultrasonografia, wykorzystywana przy kwalifikacji zmian do biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej, stanowiącej podstawę współczesnej diagnostyki. Klasyfikując obraz cytologiczny według międzynarodowego systemu Bethesda, podejmuje się decyzję dotyczącą postępowania terapeutycznego. Metoda ta ma jednak swoje ograniczenia uniemożliwiające postawienie pewnej diagnozy w niektórych przypadkach. Szczególnie problematyczne są zmiany zaklasyfikowane jako kategoria III lub IV, czyli tak zwane „rozpoznania niepewne”. Niemniej jednak w ich przypadku postępowanie jest także ściśle określone, aczkolwiek konieczna staje się bardzo dokładna analiza wyników badań dodatkowych. Obserwacja zalecana jest w większości przypadków zmian łagodnych (kategoria II wg systemu Bethesda). Zabieg operacyjny jest podstawową metodą leczenia pacjentów z guzkami zakwalifikowanymi do kategorii V i VI, które stanowią niewielki odsetek wszystkich zmian tarczycy. Guzki gruczołu tarczowego w większości przypadków nie powinny stanowić powodu do obaw i być utożsamiane ze złośliwym procesem nowotworowym. Obecne możliwości diagnostyczne znacznie zwiększają szansę na prawidłowe określenie ryzyka złośliwości zmiany i pozwalają uniknąć niepotrzebnych interwencji chirurgicznych w przypadkach zmian łagodnych.

Słowa kluczowe: guzki tarczycy, postępowanie, biopsja aspiracyjna cienkoigłowa, rozpoznania niepewne.