Noszenie dziecka w chuście, blisko przy ciele matki, jest coraz bardziej popularnym rodzajem sprawowania opieki nad maluchem, jednym z podstawowych filarów wychowywania w duchu rodzicielstwa bliskości. Celem pracy jest przedstawienie pozytywnych aspektów płynących z tego sposobu sprawowania opieki nad dzieckiem. Praca zawiera aktualny stan wiedzy na temat noszenia dziecka w chuście jako podstawy jego rozwoju psychoruchowego. Noszenie niemowlęcia jest ewolucyjnie uwarunkowaną tradycją, liczącą około 4–6 milionów lat. Jest to naturalny sposób na zaspokojenie emocjonalnych potrzeb maleństwa, jak również na towarzyszenie mu w poznawaniu i doświadczaniu otaczającego świata. Bliski kontakt z dzieckiem zapewnia mu harmonijny rozwój fizyczny, emocjonalny, a także kształtuje jego kompetencje społeczne. Poczucie bezpieczeństwa, ciepło, troska i miłość jaką dziecko uzyskuje przez bliski kontakt z rodzicem sprzyja budowaniu prawidłowej więzi emocjonalnej, choć noszenie nie daje gwarancji powstania bezpiecznego przywiązania, ponieważ na jego tworzenie wpływa wiele przeróżnych czynników, to stanowi podstawy do tworzenia prawidłowej nici porozumienia niemowlęcia z opiekunem. Noszenie dziecka w chuście daje radość z życia zarówno rodzicowi, jak i maluchowi. Bliski kontakt dzięki zastąpieniu wózka chustą zapewnia niemowlakowi odpowiednią ilość pozytywnych uczuć, co umożliwia lepszy start w dorosłe, pełne wyzwań życie.

Słowa kluczowe: noszenie w chuście, rodzicielstwo, rozwój psychoruchowy.