Wstęp i cel pracy. Stwardnienie rozsiane (SM) jest przewlekłą, demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, prowadzącą do niesprawności ludzi młodych. Celem pracy była ocena jakości życia chorych na stwardnienie rozsiane oraz analiza zależności pomiędzy jakością życia a zmiennymi społeczno-demograficznymi oraz stanem funkcjonalnym respondentów. Materiał i metody. Zbadano 75 chorych na SM (55 kobiet i 20 mężczyzn). Zastosowano kwestionariusz oceny jakości życia MSQOL-54, skalę depresji Becka oraz ankietę własnej konstrukcji. Wyniki. Średnia punktów w MSQOL-54 wynosiła w dziedzinie fizycznej 55,1 ± 26,3, a w dziedzinie psychicznej 56,8 ± 22,3. Na podstawie skali Becka największy odsetek badanych stanowiły osoby bez objawów depresji (52%) i z łagodną depresją (40%). Stwierdzono wpływ wieku, płci, aktywności zawodowej, postaci choroby, występowania zaburzeń depresyjnych i seksualnych na poszczególne skale oceny jakości życia. Wnioski. Ocena jakości życia powinna być stałym elementem opieki nad pacjentem z SM w celu optymalizacji opieki nad nim.

Słowa kluczowe: jakość życia, stwardnienie rozsiane.