W ostatnich dziesięcioleciach wydłuża się czas życia ludzi i stale rośnie liczba osób w wieku podeszłym w polskim społeczeństwie. Starość postrzegana jest jako klęska, a ludzi starych odbiera się jako uciążliwy balast. Taki stan rzeczy stanowi wyzwanie dla polityki społecznej i socjalnej. Celem pracy jest zwrócenie uwagi na psychospołeczne aspekty życia ludzi starych mające wpływ na zapotrzebowanie na opiekę. Celem działań opieki zdrowotnej nad osobami starszymi powinno być utrzymanie seniorów w możliwie jak najdłuższej niezależności i samodzielności. Za priorytet w polityce zdrowotnej i społecznej trzeba uznać rozwój domowej opieki geriatrycznej w połączeniu z opieką socjalną i społeczną. Należy starać się zwiększać liczbę miejsc w ośrodkach domów pomocy społecznej i zakładach opiekuńczo-leczniczych. Konieczne jest tworzenie sieci placówek oferujących osobom wymagającym stałej pomocy opiekę stacjonarną, całodobową, finansowanych z innych możliwych źródeł (samorządy, organizacje pozarządowe, fundacje, sponsorzy).

Słowa kluczowe: starość, opieka pielęgniarska.