Cel. Celem niniejszej publikacji jest próba ukazania skali i zasięgu oraz form, przejawów, jak również konsekwencji zjawiska mobbingu w grupie zawodowej pielęgniarek, pielęgniarzy i położnych, zatrudnionych w lecznictwie otwartym i zamkniętym w szpitalach na terenie miasta Poznania. Materiał i metody. Wyniki badań zebrano metodą sondażu diagnostycznego z użyciem kwestionariusza ankiety i wywiadu narracyjnego oraz swobodnego w grupie 42 losowo wybranych pracowników. Wyniki. W opinii ¾ (tj. 66,7% wskazań) ogółu badanych osób doświadczyli oni w swoim miejscu pracy zjawiska mobbingu. Z kolei bazując na kryterium H. Leymanna, za przypadki dręczenia psychicznego spośród ogółu badanych uznano 12 procent respondentów. W opinii respondentów występuje mobbing wertykalny, tzn. mobberami są przełożeni (83,3% wskazań). Ofiary mobbingu najczęściej doświadczyły nękania i dręczenia poprzez pracę, osobistego zastraszania oraz przemocy fizycznej. Najczęściej stosowanymi „narzędziami” przemocy psychicznej są: obciążanie nadmierną ilością pracy, ignorowanie, wykluczanie lub bojkotowanie. Wnioski. Osoby doświadczające dręczenia psychicznego najczęściej spotykają się z mobbingiem wertykalnym, co może świadczyć o dysfunkcjach występujących w procesie zarządzania zasobami ludzkimi oraz niezbędnej potrzebie przemodelowania kultury organizacji w środowiskach, w których pracują badane osoby. Przemodelowanie to będzie formą wprowadzenia profilaktyki antymobbingowej w badanym środowisku.

Słowa kluczowe: mobbing, terror psychiczny, pielęgniarki, pielęgniarze, położne.