Celem pracy jest przedstawienie głównych zasad etycznych i odniesienie ich do dylematów związanych z podjęciem lub zaniechaniem resuscytacji w neonatologii. Szybki postęp w neonatologii zwiększył odsetek przeżywalności noworodków. Przed 1970 rokiem odstąpienie od leczenia skrajnych wcześniaków było „normą”. Przełomowy dla postaw wobec noworodków był rok 1981 i śmierć dziecka „Baby Doe”. Zapoczątkowano wtedy epokę nakazu – wszystko, co możliwe dla utrzymania dziecka przy życiu, musi być zrobione. Dopuszcza się wstrzymanie leczenia, jeśli nie ma szansy na przeżycie noworodka. Znamy cztery główne zasady etyczne. Prawo pacjenta do wyrażania zgody na proponowane leczenie dotyczy osób świadomych, zdolnych do podejmowania decyzji. Noworodek jest pacjentem niezdolnym do wyrażenia swej zgody na proponowane leczenie czy resuscytację. Głos w jego imieniu przejmują rodzice oraz zespół leczący. Zasada nieczynienia krzywdy oznacza działanie w najlepszym interesie pacjenta. W myśl tej zasady resuscytacja nie powinna być podejmowana w sytuacjach nierokujących powodzenia. Należy zrezygnować z uporczywej terapii. Zasada sprawiedliwości – resuscytacja powinna być dostępna dla każdego człowieka, jeśli tylko jest w stanie przynieść mu korzyść. Leczenie pacjenta powinno zawsze odbywać się z poszanowaniem jego osoby. Oprócz prawa do bycia szczęśliwym i zdrowym człowiek ma przede wszystkim prawo do życia. Według nauczania Kościoła Katolickiego przyznajemy osobowe prawa człowiekowi już od chwili zapłodnienia. Te same prawa głosi zasada świętości życia ludzkiego. Życie jest darem Boga, należy je chronić, gdyż jest cenne samo w sobie.

Słowa kluczowe: etyka, resuscytacja, neonatologia, noworodek.