Celem pracy jest ukazanie, jak ważną rolę w aspekcie psychicznym i moralno-etycznym odgrywa personel medyczny we wsparciu kobiety i jej rodziny po przebytym poronieniu. Poronienie jest najczęstszym problemem prokreacji. Problem ten należy rozpatrywać nie tylko w aspekcie medycznym, ale także społecznym, rodzinnym i psychologicznym. Można mówić o zjawisku żałoby spowodowanej śmiercią bliskiej osoby. W konsekwencji nieprzebytej żałoby lub jej przedłużania może dojść do niewłaściwych zachowań interpersonalnych lub zaburzeń psychicznych (depresja, zespoły lękowe, zespół stresu pourazowego). Podstawowym elementem wsparcia psychicznego kobiety po przebytym poronieniu jest akceptacja jej uczuć, zezwolenie na wyrażanie negatywnych emocji, zapewnienie możliwości kontaktu z osobami najbliższymi. Zarówno personel medyczny, jak i rodzina, wspierając kobietę, często zapominają o ojcu dziecka. Mężczyzna również czuje się osamotniony w swej tragedii. Zamyka swój smutek w sobie. Nieokazywanie uczuć pogłębia depresję. Jeśli kobieta przeżywająca dramat poronienia ma już dzieci, personel powinien w swej opiece pamiętać i o nich. Dziecku należy wytłumaczyć, że poronienie nie jest niczyją winą. Personel medyczny odgrywa ważną rolę w procesie wsparcia psychicznego kobiety i jej rodziny po stracie dziecka. Profesjonalizm, doświadczenie, wiedza i umiejętność komunikacji interpersonalnej są niezbędne w dążeniu do realizacji takich celów jak: pomoc w pogodzeniu się ze stratą, zezwolenie na doświadczanie cierpienia i żalu, pomoc w zaakceptowaniu rzeczywistości i życia bez dziecka, mobilizacja do inwestowania energii i uczuć w nowe relacje i związki. Pomocne personelowi medycznemu mogą okazać się kursy i szkolenia z postępowania w przypadku niepowodzenia położniczego. Powinny one uczyć umiejętnej współpracy z pacjentem przeżywającym stratę dziecka.

Słowa kluczowe: poronienie, żałoba, ciąża, wsparcie psychiczne.