Wstęp. W Polsce na cukrzycę choruje 10–15% osób powyżej 65. r.ż., a biorąc pod uwagę osoby z podwyższonym, ale nie krytycznym poziomem glukozy, odsetek ten wynosi nawet 25–30% populacji. Według danych WHO do 2025 roku liczba chorych na cukrzycę na świecie sięgnie 300 milionów przypadków. Materiał i metody. W niniejszej pracy została zastosowana metoda indywidualnego przypadku (studium przypadku). Celem pracy jest określenie roli pielęgniarki w przygotowaniu pacjenta w podeszłym wieku do samoopieki. Zastosowano technikę wywiadu, obserwacji, przeprowadzenia pomiarów oraz analizy dokumentacji. Badaniem objęto pacjenta w wieku 85 lat, mieszkającego samotnie, chorującego na cukrzycę ponad 20 lat. Wyniki. Uzyskane wyniki prowadzą do stwierdzenia, że zasadniczymi oczekiwaniami pacjenta wobec pielęgniarki były: nauka samodzielnej kontroli poziomu cukru we krwi, nauka umiejętności samodzielnego wykonywania wstrzyknięć insuliny, jak również wskazanie prawidłowego sposobu dbania o higienę ciała. Wnioski. Pacjent nie potrafił wykonać prawidłowo czynności manualnych związanych z posługiwaniem się penem, gleukometrem i podawaniem insuliny. Pacjent nie posiada pełnej wiedzy na temat choroby i jej powikłań, a szczególnie braki dotyczą stanów hipo- i hiperglikemii. Pacjent nie jest przekonany, że właściwa pielęgnacja stóp w tej jednostce chorobowej ma szczególne znaczenie. Brak odpowiedniej pielęgnacji wynika również z wieku pacjenta, który poprzez swoje niedołęstwo i nieporadność nie jest w stanie właściwie dbać o higienę nie tylko stóp, ale i całego ciała. Edukacja pacjenta i jego rodziny pozwala na podniesienie poczucia świadomości powikłań cukrzycy.

Słowa kluczowe: pielęgnacja, samoopieka, cukrzyca typu 2, edukacja, profilaktyka.