Zakażenie rany oparzeniowej jest jednym z wielu, ale równocześnie najgroźniejszym powikłaniem w leczeniu oparzeń. Na rozwój zakażenia w sposób szczególny narażeni są pacjenci z głębokim oparzeniem pośredniej i pełnej grubości skóry. W głębokim oparzeniu termicznym, chemicznym lub elektrycznym w ranie oparzeniowej zostaje uszkodzony lub zniszczony układ odpornościowy skóry (ang. skin immune system – SIS). Zjawisko SIS stanowi jedną z przyczyn pourazowej immunosupresji w ranie oparzeniowej oraz systemowej odpowiedzi przeciwzakaźnej. Ryzyko zakażenia rany oparzeniowej oraz infekcji ogólnoustrojowej jest skorelowane z powierzchnią oparzenia. Celem pracy jest omówienie aktualnie stosowanych metod zapobiegania, skutecznej kontroli i leczenia zakażonej rany oparzeniowej. Omówiono w niej kryteria rozpoznawania zakażenia, metody ograniczające immunosupresję, standardowe i nowo wprowadzone metody usuwania tkanek martwych, środki przeciwdrobnoustrojowe oraz metody ograniczające ryzyko transferu bakterii między pacjentami. Zapobieganie, kontrola i leczenie zakażonej rany oparzeniowej wymaga podejścia wielodyscyplinarnego, w tym ścisłej współpracy pielęgniarki z lekarzem. Proces pielęgnowania realizowany na rzecz pacjenta z głębokim i rozległym oparzeniem ma na celu ograniczenie ryzyka rozwoju infekcji w ranie oparzeniowej oraz zapobieganie krytycznemu zakażeniu, które nie tylko wydłuża proces gojenia się rany oparzeniowej, ale także może doprowadzić do uogólnionego zakażenia. Plan opieki nad pacjentem powinien być oparty na aktualnej wiedzy medycznej i bieżąco aktualizowany.

Słowa kluczowe: oparzenie, rana oparzeniowa, immunosupresja, zakażenie, zapobieganie, kontrola infekcji, antyseptyki, opatrunki.