Cukrzyca nie bez przyczyny jest nazwana pandemią XXI wieku; na to miano składa się szereg przyczyn, które powodują wzrost zachorowalności. Skutkiem tej choroby jest między innymi stopa cukrzycowa, która należy do ran przewlekłych. Na stopę cukrzycową cierpi 15% osób chorujących na cukrzycę. W ciągu roku owrzodzenie sięga 4–10%. Od 5% do 15% osób chorych na cukrzycę ma amputowaną kończynę dolną z powodu stopy cukrzycowej. Początkową zmianą prowadzącą do amputacji kończyny dolnej jest owrzodzenie, które stwierdza się w 85% przypadkach. Najwyższy odsetek leczonych z powodu owrzodzenia obejmuje grupę osób w wieku od 45 do 64 lat, głównie mężczyzn. Stopa cukrzycowa stanowi piętno chorego, które odbija się na jego psychice – tacy pacjenci czują się wyobcowani i samotni, wstydzą się rany i nieprzyjemnego zapachu z niej, dlatego izolują się od innych. Dołączają do tego ból i problemy w życiu codziennym, choćby te związane z normalnym poruszaniem się, przez co zachwiana zostaje sfera socjalna pacjenta. Bardzo często rany są trudne do leczenia z powodu zakażeń, a to pociąga niepokój pacjenta o zdrowie. Celem pracy jest ukazanie roli i zadań pielęgniarki w opatrywaniu ran. Jej holistyczne podejście w leczeniu ran pozwala postawić diagnozę powstania rany, ocenić etap gojenia się rany, lokalizacji rany i jej obszaru, symptomów towarzyszących, takich jak ból, kolor rany, wydobywająca się wydzielina. Pielęgniarka uwzględnia ogólną ocenę zdrowia pacjenta. Opiera się w pracy na zasadzie TIME, korzystając z najnowocześniejszych metod do opracowania ran. Metody te są alternatywne, nowoczesne i skuteczne, zmniejszają ryzyko infekcji w ranie, co pozwala szybciej zwalczyć proces zapalny, przyspiesza proces gojenia rany oraz skraca pobyt pacjenta w szpitalu.

Słowa kluczowe: stopa cukrzycowa, specjalistyczne opatrunki, działania pielęgnacyjne pielęgniarki.