Wstęp. Zaburzenia konwersyjne, inaczej określane jako zaburzenia dysocjacyjne, związane są z częściową lub całkowitą utratą normalnej integracji pomiędzy wspomnieniami z przeszłości, poczuciem tożsamości, wrażeniami czuciowymi i kontrolą ruchów ciała. Jedną z postaci zaburzeń konwersyjnych mogą być psychogenne napady rzekomopadaczkowe, których różnicowanie z epilepsją jest niezwykle trudne. Pomimo ich rozpowszechnienia są nadal słabo poznane i stwarzają dużą trudność diagnostyczną. Cel. Celem pracy jest opis roli uwarunkowań rodzinnych i osobowościowych w wyzwoleniu się zaburzeń konwersyjnych. W artykule przedstawiona jest definicja i charakterystyka zaburzeń konwersyjnych w postaci psychogennych napadów drgawkowych oraz ich rozumienie w podejściu integratywnym. Ilustrację hipotez dotyczących związku pomiędzy objawami konwersyjnymi a konfliktem wewnątrzpsychicznym, schematami poznawczymi i systemem rodzinnym stanowi analiza przypadku 21-letniej pacjentki. Materiał i metody. Studium przypadku. Wyniki i wnioski. Wczesnodziecięce relacje rodzinne oraz cechy osobowości pacjentki odgrywają istotną rolę w rozwoju i przebiegu zaburzeń konwersyjnych. Określenie profilu osobowości pacjentki oraz zrozumienie funkcji objawów konwersyjnych w dynamice kontaktów interpersonalnych pozwoliło na określenie najbardziej optymalnej formy psychoterapii.

Słowa kluczowe: napady rzekomopadaczkowe, zaburzenia konwersyjne, uwarunkowania rodzinne, uwarunkowania osobowościowe.