Wstęp. Łuszczyca jest chorobą nieuleczalną. Stosowane metody leczenia mają na celu złagodzenie jej objawów i wydłużenie okresów remisji. Chociaż łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, to może powodować poważne cierpienia psychologiczne pacjenta, zaburzać więzi społeczne i zdolność do pracy. Psychiczny dyskomfort wywołany oszpeceniem sprawia, że najcięższe przypadki łuszczycy uniemożliwiają choremu normalne życie. Praca z osobami ze schorzeniami dermatologicznymi to duże wyzwanie dla każdej pielęgniarki. Cel. Cel pracy to ocena poziomu wiedzy badanych na temat swojej choroby, zbadanie, czy pacjenci mają świadomość, że istnieje możliwość uzyskania pomocy w istniejących grupach wsparcia, uzyskanie informacji na temat problemów pielęgnacyjnych i społecznych osób chorujących na łuszczycę, także wpływu pracy i edukacji pielęgniarki na ich rozwiązywanie. Materiał i metody. Badaniem objęto 50 osób hospitalizowanych z powodu łuszczycy. Zastosowano kwestionariusz ankiety. Wyniki. Według 82% badanych fachowość zespołu pielęgniarskiego w znaczący sposób pomogła im w codziennym pielęgnowaniu skóry. Zdaniem 72% pielęgniarki chętnie rozmawiały na temat łuszczycy, udzielały porad i wyjaśniały problemy, z jakimi stykają się pacjenci. Wiedzę na temat choroby od pracowników ochrony zdrowia uzyskało 16% respondentów, pozostali czerpali ją z innych źródeł. Wnioski. Pielęgniarka odgrywa znaczącą rolę w procesie leczenia łuszczycy. Większość badanych wysoko oceniła fachowość personelu pielęgniarskiego. Wiedza chorych na temat łuszczycy pochodziła w znacznym stopniu z mediów. Diagnoza łuszczycy stała się dla nich przyczyną wielu problemów zdrowotnych i społecznych. Wspólna praca i edukacja prowadzona przez pielęgniarki i pozostałych członków zespołu terapeutycznego mogą w znaczący sposób pomóc osobom chorującym na łuszczycę i ich rodzinom w zmniejszeniu negatywnych jej skutków.

Słowa kluczowe: łuszczyca, choroba, problem, edukacja, pielęgniarka.