Wstęp. Praca pielęgniarki wymaga zaangażowania własnych potencjałów oraz ciągłej interakcji z osobami potrzebującymi opieki, pomocy i wsparcia. Obciążenie fizyczne i psychiczne osób należących do tej grupy zawodowej może negatywnie oddziaływać na stan ich zdrowia. W tej sytuacji szczególnego znaczenia nabierają zasoby, które są znaczące dla optymalnego przystosowania do trudnych warunków pracy. Cel. Celem pracy była ocena poczucia dyspozycyjnego optymizmu oraz własnej skuteczności w grupie małopolskich pielęgniarek korzystających z kształcenia podyplomowego. Materiał i metody. Grupa badaną stanowiło 211 pielęgniarek i 5 pielęgniarzy, będących w trakcie szkolenia specjalizacyjnego. W pracy została wykorzystana Skala Uogólnionej Własnej Skuteczności (GSES) oraz Test Orientacji Życiowej (LOT-R). Dodatkowo podczas badania użyto autorski kwestionariusz, który prezentował czynniki motywujące do podjęcia kształcenia podyplomowego przez pielęgniarki. Wyniki. Największą grupę spośród badanych pielęgniarek stanowiły osoby o neutralnej orientacji w zakresie optymizmu (39,8%) oraz wysokim wskaźniku poczucia własnej skuteczności (60,6%). Nie wykazano związku pomiędzy zasobami osobistymi pielęgniarek, a wiekiem i stażem ich pracy. Skłonność do optymizmu wpływała istotnie na chęć podniesienia swojego prestiżu oraz uzyskania awansu zawodowego. Wnioski. Pielęgniarki uczestnicząc w kształceniu podyplomowym dążą do zapewnienia pacjentom odpowiedniego standardu opieki, ale także wzmocnienia swojej pewności siebie. Wysoki poziom wiedzy teoretycznej i praktycznej, można traktować jako jeden z zasobów osobistych istotnych w profilaktyce stresu zawodowego.

Słowa kluczowe: poczucie własnej skuteczności, optymizm, motywacja, pielęgniarki.