Grzybica skóry owłosionej jest infekcją zewnątrzpochodną wywołaną przez dermatofity antropofilne, zoofilne i geofilne. Zmiany chorobowe obejmują przede wszystkim włosy i skórę głowy. W ciągu ostatnich 30 lat odnotowuje się stały wzrost zachorowań na grzybicę skóry owłosionej głowy, która występuje przede wszystkim u dzieci i dotyczy głównie wieku przedpokwitaniowego. Zakażenie u dzieci występuje tylko na owłosionej skórze głowy, u dorosłych natomiast na skórze brody i głowy. Głównymi czynnikami etiologicznymi odpowiedzialnymi za wystąpienie grzybicy skóry owłosionej są następujące grzyby chorobotwórcze: Trichophyton violaceum, Trichophyton tonsurans, Trichophyton schoenleini, Trichophyton mentagrophytes (gypseum), Trichophyton verrucosum, Microsporum audouini i Microsporum canis. W pracy przedstawiono podział grzybicy skóry owłosionej, etologię, leczenie oraz dokonano krótkiej charakterystyki poszczególnych odmian tej grzybicy. Zalecane jest leczenie ogólne. Leczenie miejscowe jest leczeniem wspomagającym. Lekami stosowanymi w terapii ogólnej grzybicy skóry owłosionej są: gryzeofulwina, terbinafina, flukonazol i itrakonazol. Leczenie trwa standardowo 6–8 tygodni. W razie niepowodzeń terapię można wydłużyć do 12 tygodni. W leczeniu grzybicy skóry owłosionej, szczególnie w odmia- nie drobnozarodnikowej, konieczna jest epilacja zakażonych włosów.

Słowa kluczowe: grzybica skóry owłosionej, etiologia, profilaktyka.