Po zdiagnozowaniu i leczeniu udaru mózgu pacjent powinien trafić na oddział rehabilitacji neurologicznej celem dalszego usprawniania. Planując rehabilitację i opiekę pielęgniarską nad chorym, konieczna jest obiektywna ocena jego stanu. Klinimetria to dziedzina wiedzy medycznej mająca na celu opracowanie i zastosowanie skal pozwalających ocenić zjawiska kliniczne występujące u chorego. Wykorzystując skale klinimetryczne, pielęgniarka na podstawie posiadanej wiedzy, umiejętności i doświadczenia potrafi określić stan chorego, jego potencjalne problemy zdrowotne oraz ustalić plan opieki oparty na diagnozie pielęgniarskiej. Celem pracy jest przedstawienie najczęściej używanych przez pielęgniarki metod klinimetrycznych do oceny stanu chorego po udarze mózgu. Do oceny sprawności funkcjonalnej pielęgniarki mogą wykorzystać indeks Barthel lub skalę Katza. Do oceny stopnia niepełnosprawności chorego używana jest skala Rankina. Testem służącym do oceny równowagi i chodu jest skala Tinetti oraz test „wstań i idź" (timed „up and go" – TUG Test) z kryterium czasowym. Do oceny równowagi służy również skala Berg lub test dwóch wag porównujący symetrię obciążenia kończyn dolnych. Najpopularniejszym narzędziem do oceny siły mięśniowej jest test Lovetta. Do oceny funkcji ręki można wykorzystać test dziewięciu kołków NHPT, test ręki Frenchay (Frenchay Arm Test), a także funkcjonalny test z wystandaryzowanym wyposażeniem. Testem pozwalającym pielęgniarce potwierdzić występowanie u chorego zespołu zaniedbania połowiczego jest test rysowania zegara. Skalą służącą do oceny jakości życia chorych po udarze mózgu jest SA-SIP 30. Możliwość utrzymania postawy i próby jej zmian można dokonać za pomocą skali oceny posturalnej po udarze mózgu.

Słowa kluczowe: klinimetria, udar mózgu, niepełnosprawność.