Wstęp. Praca na stanowisku pielęgniarki wymaga zaangażowania w sprawy innych ludzi. Problemy pacjentów niejednokrotnie powodują u pielęgniarek obciążenia psychiczne i emocjonalne. Wypalenie zawodowe u pielęgniarek postrzegane jest jako problem zawodowy, który wymaga działań prewencyjnych, skoncentrowanych na zmianach organizacyjnych i strukturalnych. Cel. Analiza wpływu wybranych czynników społeczno-demograficznych i związanych ze środowiskiem pracy na poziom wyczerpania emocjonalnego, depersonalizacji, satysfakcji zawodowej i ogólnego wskaźnika wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek. Materiał i metody. Grupa badana liczyła 110 pielęgniarek. Do pomiaru wypalenia zawodowego użyto Kwestionariusza Wypalenia Zawodowego Maslach (MBI), który pozwala określić trzy obszary wypalenia zawodowego: wyczerpanie emocjonalne, depersonalizację oraz obniżone poczucie dokonań osobistych (satysfakcję zawodową). Materiał empiryczny poddano analizie statystycznej. Przyjęto poziom istotności p < 0,05. Wyniki. Średnia ogólnego wskaźnika wypalenia zawodowego w badanej grupie wynosiła 30,6 ± 20,2. Na poziom wyczerpania emocjonalnego mają wpływ: wykształcenie (p < 0,004), staż pracy (p < 0,01), sytuacja finansowa (p < 0,001), relacje ze współpracownikami (p < 0,002) i przełożonymi (p < 0,005). Na poziom depersonalizacji wpływają: sytuacja finansowa (p < 0,04), wyposażenie stanowiska pracy (p < 0,02), relacje ze współpracownikami (p < 0,004) i przełożonymi (p < 0,02). Poziom satysfakcji zawodowej determinują m.in. sytuacja finansowa (p < 0,008) i wyposażenie stanowiska pracy (p < 0,02). Wnioski. Relacje ze współpracownikami i przełożonymi, wyposażenie stanowiska pracy, sytuacja finansowa, staż pracy w zawodzie oraz wykształcenie badanych różnicują poziom wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek. Wraz ze wzrostem liczby lat pracy na stanowisku pielęgniarki wzrasta poziom wyczerpania emocjonalnego.

Słowa kluczowe: wypalenie zawodowe, satysfakcja zawodowa, wyczerpanie emocjonalne, depersonalizacja.